مگر آن خوشه يزکندم
مگر سنبل
مگر نسرين
تو را ديدند ،
که سر خم کرده خنديدند.
مگر بستان
شميم ِ گيسوانت را
چو آب ِ چشمه ساران ِ روان نوشيد ؟
مگر گل هاي ِ سرخ ِ باغ ِ ريگ آباد
در عطر ِ تن ِ تو غوطه ور گشتند ؟
که سر نشناس و پا نشناس
از خود بي خبر گشتند ؟
مگر دست ِ سپيد ِ تو
تنِ سبز ِ چناران ِ بلند ِ باغ ِ حيدر را نوازش کرد
که مي شنگند و
مي رقصند
و مي خندند ؟
مگر نا گاه
نسيم ِ سرد ِ گستاخ از سر ِ زلفت......
چه مي گويي؟
تو و انکار ؟
صداي ِ بوسه را حتي
درخت ي تاک ِ قد خم کرده ي بستان شهادت داد.
مگر ديوار ِ حاشا تا کجا
-تاچند؟
خدا داند که شايد خاک ِ اين بستان
هزاران
صد هزاران
بوسه بر پاي ي تو.................
ديگراختيارم نيست
توانم نيست
تابم نيست
به خود مي پيچم از اين رشک
اما خنده بر لب ، با تو گويم
-اضطرابم نيست
مگر ديگر من و اين خاک
-واي از من
چناران ِ بلند ِ باغ ِ حيدر را
تبر باران ِ من ،در خاک خواهد کرد
نسيم ِ صبح گاهي جان ز دست ِ من نخواهد برد
ترحم کن ، نه بر من
بر چناران ِ بلند ِ باغ ِ حيدر
بر نسيم ِ صبح.
شفاعت کن
به پيش ِ خشم ، اين خشم ِ خروشانم که در چشم است
به پيش ِ قله ي آثشفشان ِ درد
شفاعت کن
که کوه ِ خشم ِ من با بوسه ي تو
ذوب مي گردد.
(حميد مصدق)