ديشب آيينه به تنهايي من مي خنديد
ونگاهم به عبث
به روي بستر آيينه ي غم ،جاري بود
*
در سکوتي که من و آيينه تنها بوديم
قصه ي غصه ي اندوهم را
با نگاهش گفتم
آيينه از غم من نرم ، شکست
(امير وفا)