گر عمر بپاي تو به پايان برسانم
غم نيست که وصل تو بود روح وروانم
گفتم که اگر باز ببينم رخ خوبت
پس راز جهاني که بر آيد به زبانم
از در چو در آمد همه از ياد برون شد
وا ماند شگفتا ز سخن نطق و بيانم
هوش از سر وجان از تن و آرام ز دل رفت
شد پيکر بيجان همه ،اين جسم نوانم
آري خوشم از مستي و عاري شدن از قيد
بيزار ز هشياري و هر نام و نشانم
سر بر رهت اي سرو ،نهادم که در اين راه
سر بود به بعشق تو بتا ،بار گرانم
فارغ شدم از لاله چو بلبل به بر گل
سر منزل عشق تو بود جا و مکانم
دوري ز جمال تو بود نار روانسوز
خوش آنکه شود برد و سلام آتش جانم
روي تو گل و ، نکهت آن باغ بهشت است
من همچو "هدي"در طلب باغ جنانم (نور الهدي زنگنه)