امام حسن مدت هفت سال از عمر شريفش را در دامان پر مهر و محبت جدش، رسول خدا سپرى كرد. اين سالها گر چه اندك بود، اما قادر بود تا سيماى شخصيت پيامبر عظيم الشأن اسلام را در امام متبلور سازد و آن حضرت را شايسته نشان افتخارى نمايد كه جدش بدو بخشيد ; آنگاه كه به حسب روايتى خطاب به امام حسن فرمود:اشبهتَ خلَقى و خُلقى ; تو از لحاظ خلق و خوى و آفرينش مانند من هستى.
اين سالها، سالهاى كودكى و سالهاى پاكى و بى آلايشى او بود و جدش هر چه را مى خواست در لوح ضميرش نقش مى زد و آنچه از آسمان بدو مى رسيد به او منتقل مى كرد. پيامبر در هر فرصت و مناسبت مردم را درباره امام حسن و امام حسين سفارش مى نمود و امامت آن دو بزرگوار را مطرح مى كرد و مى فرمود:اين دو تن امامى هستند كه در هر كار و اقدامى راهبرند. پروردگارا من آنان را دوست دارم تو نيز دوستشان بدار و دوستدارانشان را نيز دوست داشته باش. يا مى فرمود: اين دو امام هستند خواه قيام كنند، خواه سكوت كنند. پيامبر لطيف ترين تعبيرات را در ستايش او و برادرش حسين به كار ميبرد و آن دو را چنان عزيز مى داشت كه حتى دشمنان اهل بيت نيز بعدها وقتى به ياد برخوردهاى رسول خدا با آنها مى افتادند بى اختيار نسبت به آنها احساس احترام كرده و در برابر آنان خضوع به خود مى گرفتند.
كتاب سيره معصومان
