چوبينه پاي رفتنم تا مقصد اما دور
شن باده اين بيراهه و ذوق تماشا کور
شکل نجات من شدي آسيمه و تنها
با اين شکسته سايه کن،تن سوزه اين صحرا
تا بوسه اي نزديک شو ،نزديکتر تا من
تا بي حريم لحظه هام تا مرز پيراهن
من رخوت خوابم پر از تکرار
تو التهاب ،از حادثه سرشار
با نسبتي مثل کوير و آب
تا اشتباهي بين مرگ و خواب
قلب مرا درياب