آدمک ابرا سياهن
آدما چه بي پناهن
همشون مثل مسافر
توي نيمه هاي راهن
لبا بسته،چشا گريون
همه جا رنگ زمستون
تا دلت بخواد پرنده
همه زخمي،همه بي جون
شبامون يه تخته سنگه
آسمون کبودي رنگه
ميدوني حوصله اي نيس
توي سينه دلِ تنگه
يه طرف دراي بسته
يه طرف بغض شکسته
توي کوچه ها خزيدن
با پاي زخمي و بسته
آدمک گلا بي گلدون
خونه درختا ويرون
باغچه ها مثل کويرن
لباشون تشنه بارون
آدمک فاييده نداره
پشت در بگن بهاره
وقتي پروانه رو گلها
حسِ پر زدن نداره
توي اين همه هياهو
منم اينجا نگرونم
جاي دست مهربونش
دست پاييِزِِرو شونم