خداي من !

گناهانم لباس خواري بر تنم کرده است و دوري از تو درماندگي را آرايشم شده است. و افزوني لجن گناهانم ماهي دلم را ميرانده است.

اي نهايت آرزويم! اي زيباترين مطلوبم! اي تنها پاسخگويم! و اي محبوب دلم! ماهي دلم را با جريان زلال توبه پذيرت زنده گردان.

بعزتت سوگند که جز تو مر گناهان خويش را بخشنده اي نمي يابم و شکستگي خويش را جز تو پيوندي نمي بينم.

من اينک با بالهاي تواضع به بارگاه تو بازگشته ام و پيشاني خشوع و خواري خويش بر درگاه قدرتت نهاده ام.

اگر از در رحمت خويش برانيم به کدامين در پناهنده شوم و اگر از قله رأفتت فروافکنيم به کدامين دامنه بگريزم؟... که صد افسوس از خجلت و رسوائيم و... هزار افغان از توشه راهم.

اي بزرگ بخشايندۀ گناهان بزرگ و اي به هم آورنده و پيوند زننده استخوانهاي شکسته!

از عظيم گناهانم هلاک کننده هايش را ببخش و از قبيح رازهايم رسواکننده هايش را بپوش و مرا در گرماي خضور قيامتت از خنک گواراي عفوت بنوش.

خداوندا!

بلند پردۀ زيباي گذشتت را بر چشمان گنهکار خسته ام دريغ مکن.

.........................