گاهي طوفاني ام ، سهمگين

ديوانه وار مي چرخم ، فرو مي ريزم خانه دلها را

بايد آفتابي برايد تا آرام گيرم

گاهي آتشم ، سوزان

بي پا و سر مي شوم ، خاکستر مي شوم ، روشن مي کنم قلبها را

بايد باراني ببارد تا اندکي خاموش گردم

گاهي آب ام ، زلال

روان مي شوم و مي شويم چشم ها را

آه اگر گل و لاي با من همراه گردد

گاهي خاکم ، غريب

مي نشينم بر بلنداي تنهايي و نظاره مي کنم دل خويش را

کو فرهادي تا فرود آيم

بايد خاک شد ، آب شد ، سوخت و سوار بر باد و طوفان رسيد بر قله آسمان