آسمون وقتي از زميني ها دلگير مي شه قلبشو را پشت ابرها پنهان مي کنه
اونقدر مي باره و مي باره که زمين از خجالت خيس مي شه
بعد قلبشو را از پشت ابرها بيرون مياره به زمين نشون مي ده
زمين هم گل ميده و لبخندش ميشکفه
زمين با اشکهاي آسمون تازه ميشه اما زميني ها بازم آدم نمي شن