شبها که چو موج ، مست و بي تاب
بر بستر شب ، نشسته مهتاب
شبها که ز مستي ِ غمي گرم
مرغ ِ نگهت ، نشسته در خواب
شبها که نهان ز چشم خورشيد
چشمان ِ ستاره ، گرم خواب است
شبها که ز خلسه ي غمي تلخ
لبهاي سکوت ، بي جواب است
شبها که غريبي و غم و درد
چون سايه نشسته رو برويم
شب از پي روز، صبح تا شب
با ياد تو گرم ِ گفتگو يم
شبها که نسيم مست و شبگرد
آوازه ي صحن کوچه ها بود
شبها که طنين ضجه ي عشق
در کسوت بهترين صدا بود
ماييم و غمي که در دل ماست
غم شمع و چراغ ِ محمل ما ست
(مهدي حسين پور)