گفتم : اي دوست شدم عاشق آن روي چو ماه
گفت :"لا حول و لا قوه ال بالله
بار ديگر سخن عشق من آغاز مکن
که بس افتاده حديث من وتو در افواه "
دلم از عشق تو ديوانه و شيداست از آن
بند کرديش به زنجير سر ِ زلف سياه
گر کنم دعوي عشقت صنما هست مرا
مردم چشم گهر بار بدين گونه گواه
آفتاب ِ رخ زيبات مبيناد زوال
که از آن جسم من ِ خسته نزار ست چو کاه
بجفا حافظ مسکين ز ِ در خويش مران
که گدا را ز ِ در خويش نمي راند شاه (حافظ)