گر اين گوهر سكوت نباشد شعر هم مي ميرد اگر اين تشنگي جان من از عشق نباشد شعر هم ناكام است چون سرآغاز من از لطف شب احساس است چونكه شعرم غزل پرواز است چون دلم هم قدم باران است مگر اين چشمه كه در من به سخن مي جوشد همنفس فردا نيست؟ پس چرا واژه من در غم تكرار بماند؟ شعر من مرثيه از جور خزان بر تن اين باغ بخواند؟ .....