دست در دستم نه منوچهر نيستاني دست دردستم نه اي كه گيسوي تو يك اقيانوس آسيايي بزرگي كه همه نارنجي با تو افسانه و با لبهايت قصه و قول كه آميخته با افسوس... تو نخستين بار كركس ها را راندي تا لب جوباري كه فقط من ماندم... كه فقط خود ماندي... غزل خواندي : «سال ها دل طلب جام جم از ما مي كرد...» زير لب خواندم : «...آنچه خود داشت ز بيگانه تمنا مي كرد» و تو بودي كه فرا خواندي همه نيلوفرها را و تو بودي كه به بوي گل افسون كردي همه مرغان را صحرا را كه نشان مي جستند از سيمرغ عاج انگشت تو بود كه اشارت مي كرد به كجايي كه بجو آنجا را دست در دستم نه پاي رفتارم نيست با كسي جز تو سر و كارم نيست گر نباشي تو سايه و سنگي و ديوارم نيست . دست در دستم نه كه مرا مرگ در اين فاصله به... صبر بسيارم نيست .