(( کعبه مقصود ))

تا کي به تمناي وصال تو يگانه
اشکم شود از هر مژه چون سيل روانه
اي تير غمت را دل عشاق نشانه
خواهد بسر آمد غم هجران تو يا نه
جمعي بتو مشغول و تو غايب زميانه
رفتم به در ص.معه عاب و زاهد
ديدم همه را پيش رخت راکع و ساجد
در ميکده رهبانم و در صومعه زاهد
يعني که ترا مي طلبم خانه به خانه
آنروز که رفتند حريفان پي هر کار
زاهد به سوي مسجد و من جانب خمار
حاجي به ره کعبه و من طالب ديدار
من يار طلب ميکنم او جلوه گه يار
او خانه همي جويد من صاحب خانه
هر در که زدم صحب آن خانه تويي . تو
هر جا که شدم پرتو کاشانه تويي . تو
در ميکده دير که جانانه تويي . تو
مقصود من از کعبه و بتخانه ويي تو
مقصود تويي . کعبه و بتخانه بهانه
عاقل به قوانين خرد . راه تو پويد
ديوانه برون از همه .اسرار تو جويد
تا غنچه نشکفته اين باغ . که بويد ؟
هرکس به زباني صفت مدح و گويد
بلبل به غزلخواني و قمري به ترانه
بلبل به چمن آن گل رخسار . عيان ديد
پروانه در آتش شد و اسرار نهان ديد
عارف . صفت ذات تو در پير و و جوان ديد
يعني همه جا عکس رخ يار . توان ديد
ديوانه منم من . که روم خانه به خانه
بيچاره بهايي ه دلش پر ز غم توست
هر چند که عاصي ست . زخيل خدم توست
اميد وي از عاطفت دم به دم توست
تقصير خيالي به اميد کرم توست
يعني که گناه را به از اين نيست بهانه

...شيخ بهايي ....