قصد ماندن داشتم ، ديگر مرا جائي نبود

آسمان مثل هميشه ، صاف و دريايي نبود

بودنت را درخيالم نقش ميكردم ، ولي

عاقبت جز سايه هاي سرد و تنهائي نبود

دست مهرت روزگاري شانه هايم را گرفت

باورت كردم ولي مهرتو فردايي نبود

حجمي از آبي ترين جنس صداقت داشتم

پيش چشمت كوچك و اما تماشايي نبود

ساده مي گويم به توبيش از خود ايمان داشتم

آنچه مي خواندم برايت شعر رويايي نبود

دعوتم كردي و مهمان غزل خوانت شدم

هيچ ميداني كه اين رسم پذيرايي نبود ؟

خوب من ، اسوده باش و شعله را خاموش كن

اين سپيده ، بازهم وقت شكوفايي نبود

روز و شب اين جمله را در خاطرم حك مي كنم

قصد ماندن داشتم ، اما مرا جائي نبود