درست وسط جاد? سرنوشت مي ايستم.

دستانم را بالاي چشمانم ميگيرم و به آن دور ها مينگرم.

به زماني مي رسم که هنوز اشک هايم بوي خدا را مي داد.

تنها يي من از همان لحظه آغاز شده است.

يک تراژدي مصوّر:

دختر بچه اي با موهاي پريشان و چشماني پر از التماس کودکانهء اين رويا که دوستت دارم

و نگاه هايي که او را پس ميزنند

سرآغاز بلوغ.

چهره اي که ديگر آرام نيست و حکايت از التهاب بيگانگي دارد و هيچ کس نگاهش نمي کند

بلوغ به اعتدال مي رسد و شمارش معکوس.

و نگاه هاي دخترک سرشار از عطش براي دوست داشتن و

فرياد زدن اين که من بد نيستم

بلوغ فرجام مي يابد.

التهاب چهره رو به زيبايي مي گزارد و و نگاه دخترک لذت بخش مي شود.

براستي که تراژدي غمناکي ست.

زيباست و لذت بخش.

به نظر مي رسد که سر شار از حس زندگيست.

ولي در نگاهش سفري تلخ ديده مي شود

و تنها خاکستري از آتش فرياد هاي پيشينش باقي مانده است

و به ياد مي آورد که روزي دوگانگي اش را فرياد ميزد

و در مقابل مطرود بودنش مي خواست ثابت کند بد نيست

و تنها گاهي وقتها ست که روحش را طوفاني در بر ميگرد

و و قتي که تنهايش مي گذارند جايي براي مرمت خرابه هاي روحش نميماند.

چرا کسي فريادش را نشنيد؟

نگاهم را از جاده بر مي گيرم و تنها لبخندي مي ماند

و شايد شکايتي پنهاني به خدا.

هيچ کس طوفانم را نفهميد و همان ها که که نقضم مي کردند

امروز که روحم را به تنهايي و با عشق مرمت کرده ام

و دو گانگي ام مهار شده است گويي خود طوفاني ديگرند که ميخو