اين قصيده هم از حضرت امام هديه‏اي به خواهر گلم:

اى ازليّت به تـــــربت تـــــو، مخمـــّر

وى ابــديّت بــه طلعت تو، مقرّر

آيت رحمت ز جلــــوه تــــــو هويـــدا

رايت قــدرت در آستين تو مُضْمَر

جــــودت هم بسترا به فيض مقدس

لطفت هم بالشا به صدرِ مُصَدّر

عصمت تو تا كشيد پرده به اجسام

عالَـــم اجســام گردد عالَم ديگر

جلـــــوه تـــــو نــــور ايزدى را مَجْلى

عصمت تـو سرّ مختفى را مَظهر

گـــــويم واجب تــو را، نه آنَتْ رتبت

خــوانم ممكن تو را، ز ممكن برتر

ممكن انــــدر لباس واجب پيــــــدا

واجبــــى اندر رداى امكان مَظْهر

ممكن؛ امّا چه ممكن، علت امكان

واجب؛ امـــّا شعـــــاع خالق اكبر

ممكن؛ امّا يگانــــه واسطــــه فيض

فيض به مهتر رسد وزان پس كهتر

ممكن؛ امــــّا نمــود هستى از وى