حسينى بمانيم.
اربعين است. عشق با تمام قامتبر قله «گودال» ايستاده است! دو دستى كه در ساحل علقمه كاشته شد، بلند و استوار چونان نخلهاى بارور، سربرآورده و حنجرهاى كوچك كه به وسعت تمامى مظلوميت فرياد مىكشيد، آسمان در آسمان به جستوجوى همصدا و همنوا سير مىكند. راستى، كدامين ياورى به «همنوايى» و همراهى برمىخيزد؟
مگر هر روز عاشورا و همه خاك، كربلا نيست؟ بياييد همواره همراه كربلاييان گام برداريم تا حسينى بمانيم.
